بــا تـنـی خسـتـه دلـی پُــر غم و جسمی تبدار  

صــبــح مــی رفـت در خـانه ی مردم تا کار...

 

بـا همان دست ترک خورده ی کوچک هر روز

رخـــت مــی شُست وَ می شُست وَ تا شب  تکرار

 

اوکــه ازمرد خودش هر چه که در خاطر داشت  

غـصـه بـود و غــم و بـی رحــمـی و دائم آزار

 

خـواسـت بــا عـشـق بــه او فـکـر کند اما دید   

بـــار ، ســربــار  وَ  آزار بــلـه ،  امــا  یــار ...

 

مـرد، نـامــرد کــه بــر دوش زن انـداخته بود 

بار آن زنــدگــی ســخـت و خودش هم سربار

 

او که در خانـه اگـــر بــود دو دنـیـا یـکــجـا   

می شـــد انـگــار بــه روی ســر آن  زن آوار

 

زندگی می کــنـد امــا دلــش از دنــیـا خون  

او نـفس می کشد اما بـــه خـــدا بـــا اجــبـار

 

رَخـتهـا روی زمــیــن پـهــن وَ زن... آویزان  

با تــنـی خـســته دلـی پُــر غم و جسمی تبدار

 

 

 

 بی تو زندانی ترینم بین  این دیوارها

تا دل تنگت بخواهد می کشم آزارها

 

  تشنه ی بوسیدن زیر گلویم می شوند

 قاتلان حرفه ای یعنی طناب دارها

 

روزها در گردش اما مثل ساعت یکنواخت

 از ته دل خسته ام از دست این تکرارها

 

 بی تو حتا سفره ی رنگین مان هم خالی است

 خالی از چیزی شبیه بوی گندمزارها

 

 این نفس ها را اگر هم سرد ، مدیون توام

 بی تو تا امروز قطعاً مرده بودم بارها           

 

اینکه شبیه آب خوردم آب نه ، سم بود

    این چاره ی دنیای دور از تو جهنم بود

 

    یک روز می دانی تو قدرم را ولی افسوس

    آنروز من دیگر در این دنیا نخواهم بود

 

    بی تو شریک لحظه های تلخ و تاریکم

    غم بود و غم بود و همیشه غم وَ هی غم بود !

 

    حالا که رفتی خوب فهمیدم که تا امروز

    هر قدر هم که عاشقت بودم ولی کم بود

 

    وقتی فرشته عشق من را به تو می بیند

    طفلک دلش پر می زند که کاش آدم بود

 

    یادش بخیر آن روزها که بامن زخمی

    آن خنده های نازنینت عین مرهم بود

 

    آنروزهایی که تو پیشم بودی و با تو

    احساس بود و عشق بود و زندگی هم بود

 

    اینروزها دنیا ولی آتش شده با من

    مانند قبل از دوستی مان که جهنم بود

 

  

کو دستهای گرم تو ؟ مانند یخ سردم 

    شاید تو هم فهمیده باشی که کم آوردم 

 

    حتا دل پاییز هم بی تو به حالم سوخت 

    حالا تصور کن ببین که تا چه حد زردم!

 

    هر صبح ، عاشق می زنم از خانه مان بیرون 

    در کوچه های شهر دنبال تو می گردم 

 

    باشی اگر ، دنیا نباشد هیچ دردی نیست 

    وقتی نباشی آه انگاری خودِ  دردم

 

    دیگر بدون تو برایم زندگی با مرگ 

    فرقی ندارد، شاید اصلا خود کشی کردم   

 

خون شد  دلم وقتیکه دیدم گریه کردی       

    آنقدر  معصومانه  با غم  گریه کردی

 

    دستت که از دستم  جدا شد رفتی آرام       

   در گوشه ای  تاریک کم کم گریه کردی

 

    وقتی  جدایی  باورت  شد بعدش انگار     

     با  ابرهای کل عالم  گریه کردی

 

     گفتند  بعد  از  آن  جدایی باقی عمر      

    شمعی شدی  هم سوختی  هم گریه کردی

 

     اینها  تمامش یک طرف، آن لحظه اما       

     خون شد  دلم  وقتیکه  دیدم  گریه کردی 

 

 

شاید  نمیرم، بر زمین بگذار سنگت   را      

  بردار  با  بی رحمی  کامل  تفنگت  را

 

  وقتی رسیدی خوب رو در روی من آنوقت      

  با آن لب  زیبا  بزن  شیپور جنگت را

 

  بعدش به روی سینه ی من خیره کن زیبا      

  آن چشمهای  مشکی و خیلی قشنگت را

 

  حالا   بزن   تنها ترین   آهوی   رویاهام       

   از  پا  بینداز و بکش  عاشق پلنگت را

 

  از سینه ام خون می چکد اما که با اینحال     

  من می پرستم باز هم قلب دورنگت را  

 

                                                                                     

 هرشب به یاد چشم شما گریه می کنم

   

      باور   نکن   ولی  بخدا  گریه   می کنم

 

 

       آنقدر از  خیا ل  تو  پر می شوم  عزیز

       

       آنقدر   گرم   خاطره  تا  گریه   می کنم

 

 

      وقتی  که  با خیال   تو    غرق  شکایتم

       

      در  حین  گفتن   گله ها   گریه   می کنم

 

 

      بی  تو  شبیه   هیچ   کسی   لنگه ی  خودم

      

       آهسته    و بدون   صدا   گریه  می کنم

 

 

      در   جشن های   شاد  عروسی وَ عیدها

       

       اصلا  همیشه  و همه جا گریه  می کنم

 

 

      آیینه بی   تو  می شکند   من   که آدمم

         

      پس هی نپرس بی توچرا گریه  می کنم

 

 

       از   سالها     دعا   فرجی حاصلم  نشد

       

      حالا بجای  نظر و دعا  گریه   می کنم

 

 

        اوقات بی تو بودن من این دوحالت است

       

        یا گریه می کنم وَ... و َیا گریه  می کنم  

چقدر این   روزها از  زندگی  سیرم

    

      تماشاکن چه غمگین بی تومی میرم

 

 

      بده  دستان  خوبت  را  که بی  آنها 

   

       به   قعر دره های  غم  سرازیرم

 

 

      تمام  فکر و ذکر  من    شما هستی 

   

      سراغی  از خودم  حتی نمی گیرم

 

 

       تو من را  با  کبوترها   تصور کن

     

       چرا  باید   بفهمانی زمینگیرم ؟

 

 

        اگرمن بی  تو دارم سخت می سوزم

     

        گناهش گردن بخت  است و تقدیرم

 

 

       چنان  دور از تو دنیایم  پراز آهست

    

        که در آیینه ها تار  است تصویرم

 

 دلگویه ها

1- درنامه نوشتم: "دوستت دارم" ، دادم به دست نامه رسان. گیرنده را نوشتم :"زیباترین

    انسان دنیا" و یقین داشتم که به دستت می رسد.

 

۲- شاکر خداوندی هستم که مرا از خاک آفرید تا خاک پای تو باشم

.

۳- امروز در کوچه از نزدیک تو گذ شتم  برای ثانیه ای کنار هم بودیم

.

4- دارم از مقابل خانه تان می گذرم  چند قدم بیشتر از عمر من باقی نمانده است.

 

5- وقتی بمیرم غمها بالای سرم گریه می کنند همانطور که هرکس بالای سر عزیزش

 

۶- دستهایم طاول زده اند.این چند مین "دوستت دارم" است که برایت می نویسم؟

 

۷ - می گویند نباید دوستت داشته باشم. به زبان بی زبانی می گویند که باید بمیرم.

 

۸ - مجبور نیستی دوستم داشته باشی ولی مجبور به دوست داشته شدنی از سوی من.

 

۹- از کودکی تا اکنون دوستت داشته ام.آری بلند ترین "دوستت دارم" را من به تو گفته ام.

 

۱۰- و من در صورت زیبای تو فقط دو تا چشم دیدم.

 

۱۱- صدایم کن.در بهشت هم که باشم برای دیدار تو بیرون می آیم.مسحور صدای خوب توام.

 

12- در میان شعله های زندگی خویش  دلخوش به شادمانی توام.خدا شادی ات را از من وتو 

      نگیرد.

 

13-کفش هایت را می بوسم ، تو را به خانه ما آوردند.

 

۱۴-کفش هایت دم در نیستند اما تو همیشه در خانه مایی.

 

      من جنگلم از دور می آیی تبر در دست 

 

              انگار از کاری که خواهی کرد هستی مست

 

 

                                  

              تابشکنی هر شاخه ام را صد هزاران بار

 

              با لشکر هیزم شکن ها می شوی همدست

 

 

 

              حتما شکستن درد خواهد داشت ،می دانم

 

               اما بزن من مال دستان توام  در بست

 

 

 

               داری تو با هر ضربه می رقصانی ام اما

 

               از اوج من را می کشانی تا زمینی پست

 

 

 

               حالا که تکه تکه هستم  پیش روی تو

 

               حالا که دیگر کوچه ی  عمرم شده بن بست

 

 

 

               حالا قضاوت کن و با وجدان قضاوت کن

               در شاخ و برگ من بجزعشق تو چیزی هست؟