توپرست

چقدر این   روزها از  زندگی  سیرم

      تماشاکن چه غمگین بی تومی میرم

      بده  دستان  خوبت  را  که بی  آنها 

       به   قعر دره های  غم  سرازیرم

      تمام  فکر و ذکر  من    شما هستی 

      سراغی  از خودم  حتی نمی گیرم

       تو من را  با  کبوترها   تصور کن

       چرا  باید   بفهمانی زمینگیرم ؟

        اگرمن بی  تو دارم سخت می سوزم

        گناهش گردن بخت  است و تقدیرم

       چنان  دور از تو دنیایم  پراز آهست

        که در آیینه ها تار  است تصویرم